Ο Εβραίος όταν χάνει, τα παλιά τεφτέρια πιάνει

   Είναι γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, το Βερολίνο προκειμένου να αντιμετωπίσει τους στρατιωτικούς και στρατηγικούς του στόχους στην ευρύτερη ελληνική περιοχή -Λιβύη, Μ. Ανατολή, Βαλκάνια- είχε υποχρεώσει την Ελλάδα να εφοδιάζει με όλη την απαραίτητη πρώτη ύλη (ορυκτός πλούτος, τρόφιμα κ.τ.λ.) τα στρατεύματα που στάθμευαν σε αυτήν και είχαν πεδίο δράσης την ευρύτερη περιοχή της. Τα στρατεύματα αυτά ήταν πολλές φορές πολλαπλάσια από εκείνα των στρατευμάτων κατοχής. Έτσι, οι Γερμανοί εξασφάλιζαν για την πολεμική βιομηχανία τους από την Ελλάδα το 20% του αντιμονίου, το 50% των ορυκτελαίων, το 60% του βωξίτη και το 100% του νικελίου.

   Τα έξοδα κατοχής ήταν τόσο μεγάλα ώστε ο ίδιος ο Benito Mussolini αλλά και ο Γερμανός πληρεξούσιος για την Ελλάδα Günther Altenburg πίεζαν το Βερολίνο να τα μειώσει. Η κατάσταση αυτή οδήγησε στον μεγάλο λιμό του 1941-1942 για τον οποίο ο ίδιος ο Joseph Goebbels σημείωνε στο ημερολόγιό του ότι «... η πείνα (στην Ελλάδα) έχει καταστεί ενδημική νόσος. Στους δρόμους της Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση…». Η κατάσταση αυτή έπρεπε να αντιμετωπιστεί άμεσα από τους Γερμανούς διότι υποκινούσε λαϊκές αντιδράσεις και την αντίσταση.

   Στις 14.3.1942 υπεγράφη δανειακή συμφωνία από τους πληρεξούσιους της Γερμανίας και της Ιταλίας για την Ελλάδα, χωρίς την παρουσία Έλληνα αντιπροσώπου. Δεν προσδιοριζόταν η ημερομηνία έναρξης της εξόφλησής του, προσδιοριζόταν όμως ότι το δάνειο ήταν άτοκο (έντοκο από τον Απρίλιο του 1943) και σε δραχμές. Η Ελλάδα ουδέποτε έπαψε να διεκδικεί το κατοχικό δάνειο. Το δάνειο αποτελεί συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας και όχι επανορθωτική. Ως τέτοια δεν εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου 1953 που αναστέλει την καταβολή των επανορθώσεων και αποζημιώσεων. Με τις αναπροσαρμογές και τους τόκους ανέρχεται σήμερα σε κάποιες δεκάδες (30 με 50) δις ευρώ.

   Το όλο ζήτημα περί μη καταβολής του κατοχικού δανείου αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη. Καταρχάς, τα χρέη της Ελλάδας αγγίζουν τα 300 δις ευρώ. Ακόμα και στην περίπτωση που οι Γερμανοί μας εξοφλούσαν το σύνολο του κατοχικού δανείου, η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας θα εξακολουθούσε να είναι τραγική.

   Έπειτα, το πρόβλημα με την Ελλάδα δεν είναι –μόνο- το τεράστιο χρέος. Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και αν το χρέος μηδενιζόταν, ο τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας του δημόσιου τομέα θα οδηγούσε την χώρα με μαθηματική ακρίβεια σε μερικά χρόνια στην ίδια ελεεινή παρούσα κατάσταση. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ο σπάταλος, διεφθαρμένος και γραφειοκρατικός δημόσιος τομέας.

   Ο κοινός παρανομαστής των δύο αυτών πολύ σοβαρών θεμάτων είναι η επικίνδυνη ανικανότητα των Ελλήνων πολιτικών αφενός να νοικοκυρέψουν τα οικονομικά του κράτους με αποτέλεσμα να είμαστε σήμερα στο χείλος του γκρεμού, αφετέρου να φροντίσουν ώστε η εξόφληση του κατοχικού δανείου να γίνει πολύ νωρίτερα. Δηλαδή 60 χρόνια μετά την σύναψη του δανείου τι περιμένουμε να γίνει; Αυτά έπρεπε να τα απαιτήσουμε αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου. Αλλά τότε εμείς ασχοληθήκαμε με το αν ο αφέντης μας θα είναι κόκκινος ή μαύρος. Με αποτέλεσμα από νικητές του μεγαλύτερου πολέμου της ανθρωπότητας να γίνουμε οι ζητιάνοι της Ευρώπης και της Αμερικής.

   Τελικά έχω την αίσθηση ότι όλος αυτός ο ντόρος γίνεται για εσωτερική κατανάλωση και μόνο. Και οι μεν και οι δε γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι Γερμανοί θα αναγκαστούν να δώσουν βοήθεια και ότι οι δανειακές υποχρεώσεις τους δεν θα γίνουν ποτέ απαιτητές από την Ελλάδα. Και πώς θα μπορούσαμε να απαιτήσουμε να εξοφλήσουν οι Γερμανοί τις δανειακές τους υποχρεώσεις, τη στιγμή που όλα αυτά τα χρόνια ζήσαμε ευημερία με την εγγύηση της Ευρώπης. Λέγοντας ευημερία εννοώ τόσο –κυρίως- την οικονομική (έχουμε πάρει ένα σκασκό λεφτά από την Ευρώπη) όσο και την πολιτική.

Πηγές :
1.Το Γερμανικό Κατοχικό Δάνειο
2.Capital.gr